دانلود کتاب کورش کبیر در قرآن و عهد عتیق اثر دکتر فریدون بدره ای
دکتر فریدون بدره ای در اين كتاب به اين موضوع مهم كه كوروش كيست و آيا مصداق آن در آيات قرآن و عهد عتيق بيان شده يا نه؛ مي پردازد.
فریدون بدره ای (متولد 1315، کرمانشاه) نویسنده و مترجم ایرانی ست. او لیسانس ادبیات فارسی و فوق لیسانس و دکتری زبان شناسی دارد.
بخشی از مقدمه ی کتاب کوروش بزرگ در قرآن و عهد عتیق :
اکنون که این چند کلمه را به جای مقدمه بر این کتاب می نویسم، درست چهل و پنج سال از زمان تألیف و انتشار آن گذشته است. در آن هنگام که به نوشتن این کتاب پرداختم، جوانی بیستواند ساله بودم و شوری و حالی داشتم. ولی اکنون دیگر از آن شور و حال اثری نیست و برف پیری بر سرم نشسته است. از این رو، وقتی پس از گذشته این همه سال، آقای عبدالکریم جربزه دار، مدیر دانشمند انتشارات اساطیر، اظهار علاقه به تجدید چاپ آن کرد و اصرار و ابرامی به خرج داد، نخست مردد ماندم. زیرا به هیچ روی، خود را برای تجدید نظر در آن، پس از این مدت دراز، آماده نمی دیدم و چاپ آن را نیز به همان صورت، بایسته نمی دانستم. اما تنی چند از دوستان دانش مند مرا قانع ساختند که کتاب، به همان صورت که بوده است، اما با آرایش و پیرایش نو، چاپ شود
كوروش، پادشاه بزرگ هخامنشي، با پذيرش دين زرتشت و كارها و اقدامات بسياري كه در زمان پادشاهي اش به انجام رسانيد، و به همين سبب القاب بزرگ و كبير به وي داده شده است؛ از ديرباز به رأفت و مهرباني شهره بوده و به همين دليل، پارسيان، وي را پدر مي خواندند و از شاهاني بود كه مردم از تاج گذاري و فرمانروائي اش، شاد شدند، متأسفانه از زندگي و حوادث و رخدادهاي زمان او اطلاعات دقيقي در دست نبوده و هرآنچه از آن بزرگ مرد مي دانيم، غالباً در هاله اي از افسانه ها نهان است؛ اما مي توان در لابلاي مطالب و منابع معتبر تاريخي، هرچند مختصر اما روايات و گفته هايي در مورد اين بزرگ نابغه ي نژاد آريايي پيدا كرد و با جمع آوري اين گفته ها به نكاتي در مورد او دست يافت. نوشته هاي هرودوت، وكتز ياس از آن دسته اند و حتي در گفته هاي پيامبراني چون اشعياء و دانيال نبي مي تواند شمه هايي از توصيفات اين مرد بزرگ را يافت. نويسنده، با بهره گيري از اين آثار و مدّ نظر قرار دادن الواح گلي بابلي، توانسته اين شخصيت را بهتر شناسانده و با تطبيق دادن اين يافته ها با آياتي چند از قرآن مجيد و روايات عهد عتيق، اين نتيجه ي گران بها را كه مقصود قرآن از ذوالقرنين، همان كوروش كبير است، نه اسكندر، به اثبات برساند. او اين كتاب را در سه بخش اصلي تدوين نموده كه بخش اول با عنوان «مردي از پارس»، به شرح زندگي، شخصيت و منش كوروش و فتوحات و لشكركشي هاي وي با استفاده از منابع در دسترس پرداخته است. سپس در بخش دوم كتاب، با معرفي قوم يهود، خاستگاه آن و حكامي كه بر آنان سلطنت كردند، زمينه را براي بياناتي از «عهد عتيق» كه كتاب مقدس يهوديان به شمار مي آيد؛ آماده كرده است. اين كتاب (عهد عتيق)، علاوه بر مطالبي كه محتواي ديني، افسانه اي و فلسفي دارد، برخي رخدادهاي تاريخي را نيز در خود جاي داده و به نوعي تاريخ يهود را بازگو مي كند و به دليل گره خوردن سرگذشت اقوام و ملل، بخش هاي نسبتاً مفصلي از تاريخ ايران علي الخصوص در رابطه با كوروش كبير در آن بيان شده است كه نويسنده با استناد به آن، مطالبي خواندني و جذاب را در اختيار خوانندگان قرار مي دهد؛ به طوري كه خواندن و مطالعه اش خالي از لطف نبوده و حس نزديكي بيشتري با اين شخصيت بزرگ را براي مخاطب همراه مي آورد؛ مانند آنجا كه مي گويد: «در تاريخ قوم اسرائيل، لحظه اي باشكوه تر و مؤثرتر از زماني كه كوروش وارد بابل شد؛ وجود ندارد. زيرا وي، در نظر بني اسرائيل يك فاتح و جهان گشاي معمولي نبود، بلكه ناجي و مسيح موعودي بود كه انبياي قوم يهود، مردم را به آمدنش نويد داده بودند؛ و از اين لحاظ آمدنش نه تنها نشان آزادي قوم از اسارت بلكه نشان تحقق يافتن نبوت پيامبران آنان بود». «دانيال او را به صورت قوچ دو شاخي (ذوالقرنين) كه مغرب و شمال و جنوب را شخم مي زند و دو مملكت ماد و پارس را با هم متحد مي گرداند، به رؤيا مي بيند و به آمدنش بشارت مي دهد». بعد از اثبات مطابقت شخصيت كوروش با ذوالقرنين با تمسك به كتب عهد عتيق، در بخش پاياني، اين قضيه را از ديدگاه قرآن نيز مطرح كرده و همان نتيجه ي قبلي را بر اساس آيات به دست مي آورد. در اين فصل پس از معرفي اعراب و حضرت محمد (ص) و قرآني كه توسط او به مردمان عرضه شد؛ مسأله ي ذوالقرنين را در قرآن و سپس از ديدگاه انديشه مندان و عالمان مسلمان همچون طبري، بلعمي، ابوريحان بيروني، غزالي، ابن الاثير و.. مورد بررسي قرار داده است كه با توجه به آيات قرآن مي توان مصداق كوروش را براي ذوالقرنين در نظر گرفت اما اكثر قريب به اتفاق علماء و بزرگاني كه از آن ها نام برده شده، ذوالقرنين را همان اسكندر مقدوني مي دانند كه نويسنده با ارائه ي شواهد و مدارك، نظر آنان را رد كرده و كوروش را همان ذوالقرنين مي خواند. سپس به عقايد و دين او كه زرتشتي بوده، پرداخته و جايگاه توحيد در اين دين و نظر اسلام در مورد آن را مورد بررسي قرار مي دهد. به اين ترتيب نويسنده با مطابقت دادن قديمي ترين روايات و مستندات با جديدترين آراء و نظرات، اين مسأله را حل كرده است. ويژگي مهمي كه مي توان براي اين اثر درنظر گرفت، ارائه ي مستندات و منابعي است كه با تكيه بر آن ها مطالبش را عنوان نموده و همين امر، بر ارزش علمي اين تحقيق و كتاب افزوده است.
