آیا معجزه هایی که در دنیای کوانتوم رخ می دهد، بزرگترین امکان های ما را نشان می دهند؟ آیا درمان خود به خودی بیمار ها، ارتباط در لحظه با هر کس و هر چیز و حتی سفر در زمان می تواند میراث حقیقی ما در کائنات باشد؟ گرگ برادن نویسنده پرفروش نیویورک تایمز، مهمان شناخته شده کنفراس های بین المللی و رسانه های ویژه است که به بررسی نقش معنویت در تکنولوژی می پردازد و یکی از برجسته ترین افرادی است که میان خرد گذشته و علم امروز برای دستیابی به صلح و شفا در آینده پل می زند. او به فراسوی حصارهای سنتی علم و معنویت سفر می کند تا دری را به سوی بزرگ ترین امکانات ما باز کند. در این کتاب الگوشکنانه، گرگ برادن یاقته های خود را با ما به اشتراک می گذارد. از طریق بیست کلید آفرینش آگاهانه به ما نشان داده می شود چگونه معجزه تصوراتمان را به واقعیت خود تبدیل کنیم. نویسنده با مطالب علمی قابل فهم و داستان هایی از زندگی واقعی خودش، نشان می دهد که ما تنها توسط عقاید خود محدود می شویم.
بخش اول کتاب (فصل 1 و 2) به اثبات وجود ماتریکس الهی پرداخته است. در فصل اول کتاب تلاش شده است به این پرسش پاسخ داده شود که در فضای میانی چه چیزی وجود دارد. منظور از فضای میانی، فضای خالی میان اجسام است، یعنی خلأی که در فضا میان اجسام فاصله انداخته است. اگر این فضای خالی واقعاً خالی باشد، وحدتی در عالم وجود نخواهد داشت. اما اگر وحدتی وجود داشته باشد، طبیعتاً انسان نیز به عنوان بخشی از جهان هستی، در این وحدت سهیم است. بنابراین، پرسش مذکور به غایت مهم است، زیرا اگر سرشت انسان از سرشت جهان جدا نباشد، آنگاه این دو روی هم تأثیر می گذارند. در نتیجه دیگر نمی توانیم بگوییم ما انسان ها تنها موجودات ذی شعور جهان هستیم و در جهانی به غایت پهناور، روی تکه سنگی به نام کره ی زمین، تنها و سرگردانیم. پس شایسته است این فضای ظاهراً خالی را بررسی کنیم و ببینیم آیا واقعاً خالیست یا چیزی در آن وجود دارد که ما توانایی دیدنش را نداریم. در دو قرن اخیر آزمایشات جالبی در این رابطه انجام شده است که در فصل اول کتاب مورد بررسی قرار می گیرند.
فصل دوم به بررسی سه آزمایش مهم می پردازد که نشان می دهند میان اجسام مادی ارتباطی وجود دارد که مقید به زمان و مکان نیست. گویی چیزی وجود دارد که مواد را در ورای مکان و زمان به هم وصل می کند و نویسنده آن را ماتریکس الهی می خواند. افکار و عواطف انسان از جمله چیزهایی هستند که به واسطه ی ماتریکس الهی، مکان و زمان را دور می زنند و منتقل می شوند.
بخش دوم کتاب (فصل های 3 تا 5) به این مسئله می پردازد که اگر چنین وحدت و ارتباطی وجود داشته باشد، چه معنایی در زندگی ما دارد. در فصل سوم این سوال مطرح می شود که آیا انسان از بیرون به این جهان ضمیمه شده است و فقط می تواند کار و بار جهان را تماشا کند؛ یا اینکه می تواند در امور جهان دست ببرد و تغییر ایجاد کند. در این فصل آزمایش معروف دو-شکاف به همراه تفسیرهای مختلفی که دانشمندان از این آزمایش کرده اند، مورد بررسی قرار گرفته است. این آزمایش نشان می دهد که آگاهی انسان روی رفتار ذرات تأثیر می گذارد و ذرات در حضور مشاهده گر یا ناظر، طور دیگری رفتار می کنند. نویسنده این نتیجه را به ذرات بزرگ تر تعمیم می دهد و با وام گرفتن اصطلاح «جهان مشارکتی» از فیزیکدانی به نام جان ویلر، نقش فعال و سازنده ای را در جهان به انسان نسبت می دهد. به بیان ساده، نتیجه می گیرد که آگاهی انسان می تواند روی واقعیت فیزیکی تأثیر بگذارد و آن را دستخوش تغییر کند.
در فصل چهارم کتاب، استعاره ی «جهان هولوگرافیک» مطرح می شود. هولوگرام چیزی است که در آن هر بخش و هر جزء، کلیت آن چیز را در خودش دارد. یک گودال آب را در نظر بگیرید که تصویر ماه در آن دیده می شود. اگر این گودال را به چند گودال کوچک تر تقسیم کنید، آیا تصویر ماه بین گودال ها تقسیم می شود یا هر گودال همه ی تصویر ماه را در خودش بازتاب می دهد؟ نویسنده معتقد است که جهان ماهیتی هولوگرافیک دارد، یعنی همه ی بخش های جهان، کلیت جهان را منعکس می کنند. از ترکیب به هم پیوستگی و ماهیت هولوگرافیک جهان، می توان نتیجه گرفت که هر تغییری در یکی از اجزای جهان، در سایر اجزا بازتاب پیدا می کند. به این ترتیب اگر آگاهی تعدادی از انسان ها تغییر کند، این تغییر می تواند در آگاهی همه ی انسان ها منعکس شود و دگرگونی های عظیمی ایجاد کند. این تعبیر زیبا نشان می دهد که باید تغییر را از خودمان شروع کنیم و همان تغییری باشیم که دوست داریم در جهان ببینیم.
فصل پنجم مقوله ی مکان و زمان را بررسی می کند و نشان می دهد که آگاهی انسان می تواند از بند مکان و زمان رها شود. در پدیده ی «دیدن از راه دور،» آگاهی انسان می تواند به مکان های دوردست برود و مشاهدات دقیقی را در اختیار فرد قرار دهد. در گذشته ی نه چندان دور، از این قابلیت در راستای مقاصد نظامی استفاده شده است. نویسنده در ادامه، با استناد به آزمایش «انتخاب تأخیری» جان ویلر، بحث جالبی را در رابطه با تأثیر تصمیمات و کنش های زمان حال روی اتفاقات گذشته مطرح می کند. آزمایش ویلر نشان می دهد که تصمیمات ما در زمان حال روی رفتار گذشته ی فوتون ها تأثیر می گذارد.
در بخش سوم کتاب به رمزگشایی پیام هایی پرداخته شده است که در گفتگوی مشارکتی انسان و جهان، میان این دو رد و بدل می شوند. زیربنای فکری فصل ششم بر این ایده استوار است که ما در یک جهان «منعکس شده» یا انعکاس یافته زندگی می کنیم، یعنی آنچه در جهان می بینیم، در واقع تصویر اتفاقاتی است که در قلمروی ژرف تری از واقعیت رخ می دهند؛ مانند یک برنامه ی کامپیوتری که در اصل از کدهای برنامه نویسی تشکیل شده است، اما آنچه ما می بینیم، فقط یک محیط کاربری است که از آن استفاده می کنیم. بنابراین می توان گفت بسیاری از چیزهایی که در جهان ما ظاهر می شوند، پیام هایی هستند که از مرتبه ی ژرف و نهان هستی برایمان ارسال می شود؛ گاهی این پیام حاوی هشدار مهمی است که اگر توانایی خواندنش را داشته باشیم، ممکن است زندگی مان را نجات دهد. نویسنده جهان را به آینه ی بزرگی تشبیه می کند که اتفاقات دنیای درون مان را برای ما منعکس می کند. بنابراین وقتی تجربیات منفی در دنیای بیرون ما ظاهر می شوند، شاید لازم باشد نگاهی به دنیای درون مان بیندازیم تا شاید علت این تجربه را در درون مان پیدا کنیم. الگویی که می توان بیشتر تجربیات منفی را به آن نسبت داد، الگوی ترس است. در این فصل سه نوع ترس مورد بررسی قرار می گیرد: ترس از جدایی و ترک شدن؛ ترس از بی ارزشی؛ و ترس از اعتماد و رها کردن.
در فصل هفتم با این مسئله آشنا می شویم که روابط و اطرافیان ما چه چیزهایی را به ما نشان می دهند. نویسنده ما را فرامی خواند تا روابط مان را با دیگران (حتی با حیوانات خانگی مان) بررسی کنیم و ببینیم این روابط چه نشانه و پیامی برایمان دارند. در این فصل نکات ارزشمندی پیرامون انواع روابط مطرح می شود که در نوع خود بسیار آموزنده و جالب هستند.
در نهایت در فصل هشتم، همه ی آموزه های کتاب در کنار هم قرار می گیرند و روشی را برای ایجاد تغییر در خودمان و در جهان مان در اختیار ما قرار می دهند. می آموزیم که بزرگان در طول تاریخ چگونه جهان را تغییر داده اند و یاد می گیریم که ما نیز می توانیم آغازکننده ی تغییرات بزرگی در جهان باشیم.
