اریک فروم در کتاب "داشتن یا بودن" توضیح می دهد که:
ما آدم ها به جای آنکه زندگی کنیم و باشیم، فقط در حال جمع کردن و "داشتن" هستیم.
ما به پدیده ها به چشم مایملک نگاه می کنیم و به آنها چنگ می زنیم تا پیش خودمان نگه داریم.
ما به جای آنکه دنبال دانستن (ادراک وجودین) باشیم، دنبال جمع کردنِ اطلاعات (فهم ذهنی) هستیم.
به جای آنکه از پول لذت ببریم،
دنبال ذخیره کردن برای آینده هستیم.
به جای آنکه به بچه هایمان فرصت حضور و زندگی کردن بدهیم، سعی می کنیم مثل یک دارایی آنها را در کنترل داشته باشیم تا آنطور که ما می خواهیم زندگی کنند و به آنچه ما باور داریم، ایمان بیاورند.
به جای آنکه از لحظه ای که در آن هستیم لذت ببریم، سعی می کنیم با عکس گرفتن، آن لحظه و خاطره را همیشگی و تصاحب کنیم.
دوست داریم همیشه جوان بمانیم و سالم، دوست داریم وسایلی که به ما مربوط است، نو و سالم باقی بمانند. در همه این ها ما دنبال "ثبات" و "قرار" هستیم، و از این بابت متحمل اضطراب و رنج می شویم.
در حالی که در دنیا هیچ چیز ثبات و قرار ندارد، هیچ چیزی "همانطوری که هست باقی نمی ماند" و این قانونی است که ما مدام آن را از یاد می بریم. اگر شهامت داشته باشیم و این قانون را بپذیریم که دنیا بی ثبات است و هیچ چیز پایدار نیست، به آرامش بزرگی می رسیم.
